Geel

“De eerste moment toen ik hier binnen kwam dacht ik: “Wa is da hier voor een lelijk gedrocht van een kamer”. Ik kwam van mijn prachtig Hevers kamertje, met het beste bed van de wereld, en plotseling moest dit ‘spartaans kot’ mijn kamer voorstellen. Alle geluk was ik veel te moe om mij hier nog verder druk om te maken en ben toen maar direct gaan slapen. Nu, ondertussen al bijna drie weken verder, moet ik mijn mening herzien. Mijn foto’s hangen boven mijn bed, schone reclame aan de muren, rommel verspreid over de vloer (om de kaalheid tegen te gaan natuurlijk, niet uit luiheid, nene) en niet te vergeten, vooral de nabijheid van zoveel lieve mensen maakt dat ik me hier, in mn kleine gele kamertje, echt thuis begin te voelen.“

Eigenlijk best wel narcistisch vind ik, zonen ‘blog’. Pagina’s volschrijven omdat ge het idee hebt dat uw leven interessant genoeg is om door anderen gevolgd te worden. Maar dan is de vraag natuurlijk, “Wat is interessant?”, geeft het aan-de-andere-kant-van-de-wereld-wonen werkelijk een meerwaarde? Ik weet het niet. Maar ach, we blijven maar voortdoen met wat we bezig zijn zeker. Sommige dingen zijn zoals ze zijn en zijn het overpeinzen niet waard.

Zoals het feit dat leer blijkbaar bruint in de zon. Eerst dacht ik: “Meneer, wees maar gewoon eerlijk en zeg mij dat ge eigenlijk geen donkerbruine schoenen meer hebt in plaats van mij die bleke aan te smeren.”, tot ik besloten had het risico te nemen en aan te nemen wat hij zat te verkondigen, “Zet ze in de zon en ze zullen binnen een paar dagen bruin zijn”. Jep, eerst zien, dan geloven.  Ik weet echt niet hoe het in z’n werk gaat, maar moet dat eigenlijk ook helemaal niet weten, het belangrijkste is dat het werkt! Echt waar, ze zijn al veel bruiner, weer wat bijgeleerd van die Guatemalteken hier.

En jeej, heb eindelijk wat meer gezien van Guatemala dan mijn hometown, Antigua. Samen met Karen (de stoere  Vlaamse), Karenina, José (twee supergrappige Hollandse meisjes), en Lorraine (zo’n knappe Italiaanse die zo uit een reclameke van ‘Bertoli’ kan komen) ben ik naar ‘Lago de Atitlan’ getrokken, een giga meer tussen de vulkanen.  T’was echt de moeite. Met een bootje sjeezen van dorpje tot dorpje en wie zin had mocht ergens onderweg  van de boot springen voor een frisse duik in het kratermeer. Natuurlijk wou ik die kans niet laten liggen en samen met Karen, het enigste meisje dat ook nog durfde (fuerza Belgica!) zijn we het water ingesprongen. Terwijl de Amerikanen en Duitsers toekeken met hun dikste jassen aan hebben wij wat toerekes gedaan in het heerlijke (achteraf pas gehoord: bacteriële) water. Op de terugweg naar huis zijn we gestopt aan een supergrote markt in het dorpje Chichicastenango. Hier hebben Karen en ik (weeral fuerza Belgica!) ons verwend met een echte Guatemalteekse maaltijd in zo’n stalletje op’t straat tussen de locals, heel lekker maar de hygiene waren er ver te zoeken. De volgende stop voor Antigua was een site waar men mayaruïnes heeft opgegraven, echt zo cool, ik heb het wel voor die maya’s hunne cultuur. En dan ’s avonds zijn we met heel de bende nacho’s gaan eten in de hippe bar van’t stad, de Monoloco.

Wel, nu heeft één van bovenstaande activiteiten, of een combi ervan, een slechte invloed gehad op mijn gezondheid. Ik lig hier al twee dagen in bed met koorts en kan al niet meer bijhouden hoeveel keren mijn maag zijn inhoud heeft weergegeven (exact wat jullie wilden lezen hé jongens en meisjes!). Bon, ben gisterenavond naar de dokter geweest (wat op zich al een avontuur was: doodziek in nen tuc-tuc door kasei-rijk Antigua rijden)en nu blijkt het dat ik een bacteriële infectie heb, joepie! Ik moest ook wel even schrikken toen de dokter me zei dat ik ‘debiel’ was, maar Karen maakte me meteen duidelijk dat ‘debìl’ ‘zwak’ betekend en ik dus geen schrik moest hebben om in de psychiatrie ofzo te belanden. Nu loop ik dus aan iedereen te verkondigen dat het al ‘mejor’ (=beter) gaat, maar dat ik nog altijd zeer ‘debìl’ ben. Toch nog even wennen, dat spaans.
Nu ben ik te weten gekomen dat ik niet de enige ben, nog een stuk of zes andere personen hebben hetzelfde aan de hand (waaronder ook Karen, toch niet zo ‘fuerza Belgica’ als we dachten). Maar de oorzaak is echter moeilijk te weten want hiervan heeft niet iedereen gezwommen in het meer, of gegeten in een straatstalletje en er zijn ook mensen die wel nacho’s gegeten hebben en niet ziek zijn geworden. Spannend hé: ‘Het mysterie van de geniepige bacterie’
Maar hey, gene paniek, na een prik in mn bil en de nodige dosis antibiotica begint het al te beteren. Iedereen hier thuis is ook super lief. Ik krijg regelmatig speciale theetjes of natuurlijke toverdrankjes (een soort mojito, zonder alcool uiteraard, met basilicum en olijfolie) die de pijn wat kunnen temmen. Estelita loopt af en toe eens binnen om de portie knuffels en kusjes op peil te houden en als Lisa thuis is komen ze met hun tweetjes een dansje opvoeren of gewoon wat babbelen. Wat een familie!

Maar toch, hoewel ik nu zo vertroeteld word, hoop ik spoedig weer mijn eten binnen te kunnen houden, zodat ik weer wat kleur krijg, mijn gele kamertje kan verlaten en terug op pad kan om de wijde wereld te gaan verkennen!

Ik houd jullie op de hoogte!

Stine (de manier waarop de school mijn naam shrijft)

Een moeilijke start

“Beste meneer de vogel,
Ik begrijp dat u mijn dakje uitkiest om uw ochtenddansje, of wat dan ook, op te placeren, het is er dan ook zo’n mooike. Maar alsjeblieft, kan dat een beetje later dan half zes in de ochtend?
Bedankt,
het meisje wonende onder dat golfplaten dakje”

Ik heb het nooit gehad voor vroeg opstaan. De laatste drie jaar koos ik dan ook vaak voor het knopje ‘negeren’ op mijn wekker. Die knop is er nog steeds maar ik mag hem niet meer gebruiken, t’is terug van de moetes, om tien voor zeven mijn bed uit en hup, naar’t school.

Tjah, aanpassen, zoals je wel met meerdere dingen moet doen als je aan de andere kant van de wereld gaat wonen.

Zo is het aanpassen om plots het toilet-papier niet meer in het toilet te mogen gooien. Dat moet hier in de vuilbak, waardoor de naam ‘toilet-papier’ eigenlijk ineens al zijn betekenis verliest, moeten ze toch nog eens over nadenken vind ik... Of tampons kopen (sorry guys), de soort verschilt hier naar gelang het aantal gram ze moeten absorberen (djeezes, wie weegt da ooit?!). Ook de ‘aparte’ manier van afwassen heb ik me eigen moeten maken. Zie het voor u: een grote stenen bak waar met kommekes water wordt afgewassen omdat de kraan hier boven nen anderen bak staat, ene zonder afloopputteke.Ruimte voor verbetering dus.

De hoeveelheid aandacht dat ge hier op straat krijg is ook best anders. Ze kunnen hier echt wel wat van staren, amaai. Niet gewoon een subtiele ‘eyeblink’, nee, echt schaamteloos omkijken tot ge de straat uit bent, de auto’s gaan trager rijden en natuurlijk wordt dit alles vergezeld met de bijpassende comments. Al moet ik wel zeggen dat ze altijd vriendelijk blijven, zo heeft er mij bijvoorbeeld nog niemand een ‘hoer’ ofzo genoemd. Dus wat dat betreft zit ik hier toch beter dan in bepaalde wijken van Brussel. Maar hey, zoals ik reeds zei, aanpassen is het en zo zal ook dit wel wennen.

Ook op school zit alles snor, mijn spaanse skills stijgen met de dag. De lessen doen daar veel aan maar vooral de gossip-uurtjes aan tafel zijn een goede leerschool voor mij. Al blijft het voorlopig nog bij luisteren aangezien mijn inbreng momenteel slechts bestaat uit enkele losse woorden. Maar als ik echt een efforeke doe, en zij veel geduld hebben, kan ik er al wel eens een volledige zin uitpersen, hoera! Achja, alle begin is moeilijk. 

Ik heb nu even geen zin meer om naar samenhangende zinnen te zoeken dus hier volgt een korte samenvatting van wat dingen die nog de moeite zijn verteld te worden. De pintjes hier proeven naar water met een klein beetje biersmaak, het eten is goed, maar vettig, de schoenen en de sjaals zijn hier mooi, de jongens iets minder, er kan hier gejogd worden, let wel op voor potloodventers, vuurwerk is hier zonder beeld, enkel met veel geluid (ja, ik dacht da er geschoten werd in’t straat), de dansleraar is gene knappe, ik heb het gewoon niet voor dat hoog machogehalte en in mijn huis woont een parkiet, Arthurito.

Vele groentjes, Tine

Een bewogen dag

Eerst denkt ge “Amaai seg, wa nen dikke camion rijdt er hier door’t straat” Tot als ge begint te vinden dat hem er wel heel lang over doet uw straat door te steken. Dan stopt het schudden en ge denkt “Was het er nu een of was het er nu geen?”. Maar voor uw gedachten goed en wel gevormd zijn begint dat opnieuw, maar nu vijf keer zo hard. Iedereen springt recht en is muisstil, ge hoort alleen “DOEFDOEFDOEFDOEFDOEF[1]”. Dan denktge “Jeeeep dees is er ene!”.

Later kreeg ik te horen dat het dus eigenlijk geen aardbeving was maar sléchts een beving gevormd door een eruptie van de vulkaan “Fuego”, als het dat maar is. Voor iedereen dat nu denkt dat hem da ni wilt meemaken, ik geef u dik ongelijk. Ge krijgt ne GIGA-adrenalineboost en ik persoonlijk was bijvoorbeeld heel de tijd aan’t lachen.

Bon, genoeg daarover. Laat ik jullie wat vertellen over mijn gastfamilie. De twee ‘big momas’ die het gezin leiden heten Sarah en Noémi, die tevens heerlijk kunnen koken. Dan heb je de oma, Estella, die zo de mama van Pocahontas (met een a, papa) zou kunnen zijn. Zwart vlechje, klein, oud, eeuwige glimlach, ... De jongste inwoner van het gezin, Estellita (10j), zingt luidkeels met Rihanna mee en zorgt voor de nodige portie knuffels die gegeven worden in het huis. Ge hoort het, veel liefde met de grote L. Dan is er nog Lisa, yes, mijn gastzus is een Vlaamse, driewerf hoera! Zij kan al super goed spaans spreken en vervult dan ook zeer goed de rol als mijn persoonlijk tolk. Lisa zit ook in hetzelfde project waar ik binnen 2 maanden ga beginnen, komt dat goed uit seg.

De stad waar ik nu in woon heet Antigua, echt een topstadje, google het maar eens. Overal kaseitjes, mooie gebouwen (het ene al wat meer ingezakt dan het andere), toffe winkeltjes, veel bakkers die ooh zooo mega goed rieken (echt de geur van apfelstrüdel, hoe ze dat voor mekaar krijgen is voor mij raadsel want ze verkopen da hier helemaal ni) en elke avond is het wel in een of ander café ‘ladiesnight’(lees: 10 buitenlandse meisjes en 50 guatemalteekse jongens). 

Mijn school is super decadent, iedereen krijgt er privéles onder een parasolletje in de tuin en elke namiddag organiseren ze gratis uitstapjes of merengue en salsa lessen(mét naar het schijnt ne knappe latino-leraar, zal ik direct eens gaan checken). Iedereen kent iedereen op het schooltje, wat natuurlijk handig is voor de sociale contacten.

Jaja ge hoort het, ik heb het hier dik naar mn zin!

Bedankt voor uw aandacht en tot de volgende lichting.

Tine

---

[1] Excuses voor mijn slechte imitatie van een bewegende aardbodem, als iemand een beter voorstel heeft van woordkeuse, laat het me zeker weten.