De Evaluatie

Heerlijk om weer eens te kunnen genieten van één van de geneugten van het leven. “Life is like a box of chocolates”l uidt mijn favoriete slagzin. En als die zogenaamde box dan ook nog eens van Leonidas blijkt te zijn, amaai, dan zitten we al helemaal me goei verrassingen. Jep, dit kan maar één ding betekenen, de mama en de papa zijn in’t land! Lees: goei bier, goei chocolat en nieuw kleren. Yesserdeyesyesyes!
Al ben ik wel wat teleurgesteld: ons papa leest mijnen blog helemaal ni. “Te veel text en ik weet ni waar dak da moet terugvinden”, allez jong, en ik maar denken dat ik toch wel zeker twee grote fans zou hebben en nu blijkt dat er maar één te zijn. Dank aan mama. Of nee, toch niet, ook ons Oma heeft mij laten weten in haar kaartje dat ze er veel plezier aan heeft mijn ‘brieven’ te lezen. Voila sé, speciaal dan voor ons Oma, en misschien ook nog voor een eventueel anoniem geïnteresseerde, een nieuw blogbericht: De Evaluatie. Eat this, daddy!

Maar misschien heeft ons papa toch ook ergens een punt van waarheid en moet ik mijn berichten wat korter maken. Zodat ook de luie lezer nog een kans heeft van dit literair-hoogstaand stukje text te kunnen meegenieten.

Laat ik dan met de deur in huis vallen: het gaat niet goed met mijn familie. Met mijn Guatemalteekse wel te verstaan. Nee, geen paniek, ze zijn nog altijd even lief en het eten is nog altijd even lekker. Maar nu dat de school, APPE, gesloten is (zie blogbericht: een nieuwe wind) krijgt mijn gastgezin geen nieuwe studenten binnen. Net nu het nieuwe schooljaar begonnen is en ze de centjes dubbel en dik kunnen gebruiken voor Estelita’s educatie. Het is zo’n goeie familie maar geeneen school wilt relaties met hun aangaan, omdat (pas op, hier komt de belachelijkste reden ooit): er geen man in huis is. In Guatemala hangt er een gigantische machocultuur waardoor ze denken dat gezinnen zonder man hun plan niet kunnen trekken. Niets is minder waar. Ik heb zo’n sterke vrouwen in mijn gezin en ik word er zo kwaad van, hun geliefden hebben het leven gelaten en zij redden zich perfect! Daarmee hebben wij (Lisa en ik) een facebookpagina gemaakt. Hier proberen we zoveel mogelijk geteugenissen op te krijgen en die link posten we dan op verschillende reisfora. “Wat? Dikke duim voor ons? Jep, dat kan je wel zeggen”. Neem gerust eens een kijkje.

Dan rest mij nog te zeggen: Danku aan iedereen dat er toe heeft bijgedragen die grote rode valies met kleertjes en knuffels  te vullen voor het hospital. Ook een super dikke duim voor jullie, de kindjes zijn u dankbaar. En natuurlijk voor jou, ome Kris, een kus van de juf en een bank vooruit, voor die witte glimlachjes die binnekort op het schooltje gaan rondlopen door al die tandenborsteltjes dat je hebt meegegeven. Merci!

Zo, nu nog één chocolaatje en dan mijn oogjes toe.

Hoogachtend,

 Tine
(en ook een klein beetje mama, maar niet papa, oh nee, kans verkeken jongeheer!)

Een onwijs interessante studie (n° 2)

BESTEMMING

“We doen nekeer zot en we gaan nieuwjaar vieren op een eiland met wit zand en een blauwe zee”.  En als ik zeg dat ik iets doe, dan doe ik het ook. Twee weken later, hup, wij met ons twee, met ons gat, in de zon, genietend van de alom aanwezige zaligheid van Isla Holbox, een bestemming om U tegen te zeggen. We hebben er eigenlijk vooral niets gedaan (als in: lezen, eten, slapen, feesten en eten). Deugd dat da kan doen. Wel heb ik een zeer opmerkelijke bevinding gedaan: ik heb Jezus zijn geheim ontcijferd over hoe hij ‘op water kon lopen’. Besluit: dieje kon da helemaal ni! Die liep sowieso gewoon over een zandbank, de valsspeler. Honderden meters zee-inwaarts is de zee opeens maar 4cm diep nimeer, zandbanken noemen ze da, en die kunnen gigantisch lang zijn, waardoor ge daar dus over kunt wandelen. “Jezus, ge zijt nimeer alleen, wij hebben da ook gedaan en twas leuk.” De zee rondom u, wit zand onder u, duizend pelikanen, meeuwen en flamingo’s overal en in de verte de mangroves (waar we ni mochten gaan wandelen omdat de krokodillen daar blijkbaar nogal hongerig zijn).      

Als we de ‘bestemming ‘meer gaan verfijnen, was deze eigenlijk Hostel Tribu, op Isla Holbox. Ne super bangelijken hostel. Alles in felle kleurtjes, giga-keuken, goei bedden, goei douches én veel leuke mensen. Wederom, veel vriendjes gemaakt. Australiërs, Polen, Amerikanen, Mexicanen, jong, oud, blank zwart, ... alles zat daar, en da klikte. Wij, de ‘Belgian Sisters’(echt zot hoe iedereen ons da bleef vragen en wij ons ook ni geneigd voelden dat te ontkennen), waren daar graag gezien en we hebben ons daar dan ook goed geamuseerd. Nieuwjaar was één groot feest, jamsessies op’t strand bij een kampvuurtje, ’s nachts rondsjeezen met golfkarretjes (het enigste vervoersmiddel op het eiland) en nog veel meer.’The biggest lie on Isla Holbox is: I leave tommorow’. Wij waren geen uitzondering op deze regel. Moest da nu toch ni juist lukken zeker da wij onze ferry gemist hadden (jaja Lisa, per ongeluk uwe sleutel in uwe locker opsluiten net op de moment da we moeten vertrekken). “Of wij da erg vinden nog een nachtje langer te blijven? Neu, ni echt, boek ons nog maar eens twee bedden.” De volgende ochtend, als we dan uiteindelijk op de ferry geraakt waren, waren we allebei best wel wat triest. Zelfs de hits van Celine Dion en Whitney Houston die luid weerklonken op de boot, konden ons niet opvrolijken. Maar we hebben niet lang getreurd want de volgende bestemming kwam eraan: Tulum.

Tulum staat vooral bekend om het tempelcomplex dat het land van de zee scheidt (jep, zelfs de coverfoto van Lonely Planet Mexico is hier genomen). Zeer schoon dus en omgeven met een parelwitte kustlijn en palmbomen. Al zaten we daar in ne shitty hostel, de kokosnoten op het strand, mayaruïnes, cenotes (= ondergrondse, felblauwe zoetwaterplassen) en onze twee nieuwe Duitse broers, maakten toch dat we daar een bangelijke tijd gehad hebben. Voor we naar huis terugkeerden zijn we nog gestopt in Bacalar, een lagune met 7 verschillende tinten blauw, en ookal hadden we er veel regen, twas de moeite.

Na 14 dagen reizen (ipv de oorspronkelijk bedoelde 5) zag mijn zwarte t-shirt grijs, droogde ik me meer af met zand dan met handdoek, werden ondergoed permanent vervangen door bikini ‘s wegens gebrek aan proper en was het dus wel eens tijd voor onze laatste bestemming, Antigua. Een bed ipv een buszetel en de ballonnen in mijn kamer met het briefje: “Bienvenida a casa Tine”, maakte er een leuk thuiskomen van.

Zoals ik reeds voorspeld heb, kunnen we dit onderzoek besluiten met een gelijkstand. Het onderweg zijn en de bestemming zijn aan elkaar gewaagd. Maar natuurlijk is het één niet uit te sluiten zonder het ander. En het is juist deze combinatie dat het totaalpaketje, hét reizen, zo leuk maakt. Ik kan het wel eeuwig blijven doen en zo zal het waarschijnlijk ook wel het geval zijn, als ik tenminste niet onder een bus terecht kom en voor de rest van mijn leven lam wordt ofzo.

 Bon, ge snapt wat ik bedoel.

Adios.

Tine

Een onwijs interessante studie (n° 1)

Onderweg zijn, zeggen ze, is belangrijker dan de bestemming. Wel, ik snap van waar ze’t halen. Maar belangrijker? Kweet ni, da is dan misschien ook weer een beetje overdreven. Persoonlijk zou ik eerder opteren voor een gelijkstand ofzo. Beide hebben ze zo hun interessante en iets-minder-interessante kantjes. Laten we even de som op de proef nemen en de vergelijking aangaan in de volgende praktische situatie: “LisTi in Mexico”.

ONDERWEG

Het meest genomen vervoersmiddel in Centraal-Amerika is de bus. Airco op de hoogste stand, roekeloze chauffeurs en impressionante grenstaxen sierden onze heerlijke tocht van Guatemala, via Belize, tot in Mexico. Ookal mogen deze landen elkaar buren noemen, er zijn toch gigantisch verschillen op te merken. Zo zijn de mensen in Mexico bijvoorbeeld opvallend blanker, zijn de auto’s er auto’s (ipv het rondrijdende schroot uit Guatemala) en de huizen zijn er huizen. De Belizianen daarentegen hebben een prachtige donkere huid, zo gelijk goeie chocolade.  De ene helft draagt er een rastamuts en de andere een baseballpet. Ze wonen er in houten spookhuisjes op stelten en het ene wild life reservation wordt afgelost door het andere. Ik wou er zo graag ne krokodil spotten, maar al die uren dat ik met mn hoofd uit het raam hing leverden me slechts  zicht op paarden, geiten en vogels (waarvan die eerste twee hoogstwaarschijnlijk nog niet eens wild waren). Het beeld dat ik had van Jamaica rijmt volledig met wat ik te zien heb gekregen in mijn doortocht door Belize. En tijd om te kijken da we hadden, amaai, me hopen! Voor de afstand van huisje Antigua tot Hostel Holbox moet je ongeveer zo’n 41 uur uitrekenen (da’s lang, héél lang). Normale mensen zouden na twee nachten op een bus met een gezicht tot op de grond aankomen en de persoon met wie ze deze rit een vierkante meter gedeeld hebben niet meer kunnen uitstaan. Maar zoals je al wel doorhebt zou ik mezelf nu niet meteen als normaal bestempelen. Lisa en ik hebben daar nogal een beetje gelachen, vriendjes gemaakt en aan het einde van de rit waren we er zelf verbaasd van dat we zo’n leuke tijd gehad hadden. Mah, zo schoon, al zeg ik het zelf.
                Optie twee om het onderweg-zijn uit te oefenen is de fiets. Ook hier heeft een fiets twee wielen, een stuur en een zadel, niet veel speciaals dus. Al kan zo nekeer sjeezen na een drie-maand-fietsloos-leven wel deugd doen, waardoor ik het toch het melden waard vind.
                Last but not least is er nog de wijze waar je naar mijn mening het op-en-topst mee onderweg kan zijn: hup, die duim omhoog en volledig voor de gratis op bestemming-gewenst aankomen. En het kan al helemaal niet meer stuk wanneer je dan ook nog eens in een auto beland bent waarin de zak Japanese nootjes rijkelijk gedeeld wordt.

Jaja beste lezertjes, jullie hebben het waarschijnlijk al wel door dat ook het onderweg-zijn FUNFUNFUN kan zijn. Het behaalt dan ook een zeer hoge score. Maar nu, ik weet dat het ondraagelijk is, jullie met zo’n  cliff-hanger achter te laten, ben ik mijn PC beu en ga ik hem dichtklappen. Binnekort (of een beetje later) zal ook deel twee op dit stukje webruimte verschijnen.

Ik zal jullie met veel plezier terug verwelkomen.

 Morgen zijn we er weer met meer weer,

Tine.

p.s. Beste meneer/mevrouw de blokker, de dees hier denkt aan u. Enja, ge moogt da persoonlijk pakken.