woensdag 26 december 2012

Tiny viert Kerst



For my international friends, I’ll do crazy and write this blog text in English.[1] (I’m sorry grandma, next time it will be in Dutch again.)

How hard everyone tries, how many times you here it on the radio, how many times you see it on the street … I just don’t get it. Really, my Christmas feeling has never been as absent as it is now. Maybe it is because the temperature gets up to 20 or more degrees each day or because there is an Atlantic ocean between me and my beloved family or maybe even possible, is it because I have no TV on which I can see “The sound of music”. I don’t know. Every time I hear ‘feliz navidad’ on the radio or walk true the park, which is stuffed with Christmas lights (damned light pollution), I think: “What the fuck are they throwing with all this Christmas stuff to my head in the middle of the summer, stupids.”. I know, it’s too bad, because being in Christmas-mode can actually feel really good.

But hey, no panic! Luckily there’s no lack of partying. We just had a great Christmas party with OX, with awesome big tomatoes. Last week, in Hawaii, I went to a “Sweet-15 party” (which is celebrated like really big here in Guatemala, incl. the huge cake). And saturday we went with the family to a wedding of totally unknown people, but again, the gigantic cake was present (love Guatemala). All parties were really fun and with a lot of eating and dancing. And it’s so interesting how easy you get the attention of the Guatemalan boys. Really, how long it’s been since the last time I shaved my legs or washed my hair, what I wear or how many times I’m scratching my ass, it all doesn’t matter. They’ll keep asking me to dance and try to take pictures. Maybe I should try it in Belgium as well, just the clear-cut ‘what-you-see-is-what-you-get-attitude’. No more make-up, no more shaving, no more pretty clothes.
For sure it will save me some money, but maybe, it’s just a thought, I'll scare them off …

Bon, Christmas Eve with my Antigua-family was great! I even went to the church to celebrate the birth of this little strange baby (I still wonder how Maria did it … In any case, poor Josef). There were firecrackers, a Smurf-piñata (Belgium is the best) and many presents. I had a good night!

So, although there is no snow, no family or no ‘Sound of music’, I’m glad to be here. For the Guatemalans Christmas is like a huge thing. It’s nice to see big trucks on the street with Santa’s, to have special ‘Oreos para Navidad’ and to see the thousands of strange processions on the street. Going from ‘the old-people-dance’ to the dances of the giants or even the dance of the fiery donkey = a guy dressed as an iron donkey where fireworks are shooting out and who is running into the crowd, and then, for good luck, you must hit this guy’s forehead with your forehead. I really wonder how this tradition started: “Hey, let’s make a firework-donkey, put it over someone, put on the fire and then, let’s all run to it”. Strange people. But, nice to see.

Greetings and salutations

Tine


[1] Sorry for my many mistakes, English-speakers, but hey, this is not my native language! So I’m alowed to make some.

zaterdag 15 december 2012

Een nieuwe wind



“Alles is tijdelijk. Maar aan sommige dingen komt het eind net iets te snel, net iets te onverwachts.
De laatste week op school was nogal ‘heavy’. Tientallen leerkrachten verloren plotsklaps hun job en vergeet die ontslagpremies, pensioensparingen of welke andere vorm van financiële steun dan ook. In Guatemala betekend uw job verliezen echt wel even een tijd vol ellende. Er is geen sprake van back-up werk, solicitatiegesprekken hier of ginder, interimbureaus met tijdelijke jobkes,... Mijn school, APPE, zat in financiële problemen en moest afgelopen vrijdag zijn deuren sluiten. Voor ons, leerlingen/vrijwilligers, verandert er niet zo veel. Wij worden overgeplaatst naar een andere school maar behouden onze projecten + families (yes! Want mijn familie is dé beste!). Maar Felix, mijne maat en tevens mijn leerkracht van de voorbije vier weken, weet niet wat te doen met zijn familie nu hij zijn wekelijkse 40 euro(!!!) verliest. Jorge, de directeur en tevens nen boom van ne vent, brak gewoon bij het afscheid op de laatste dag. Jaja, beste Belgenlandbewoners, ge moogt nog maar eens in uw handjes knijpen da ge toevallig daar ontspruit bent, in dat lichtgevende vlekje gepropt tussen Frankrijk en Nederland.”

Zoals reeds te zien was op ‘facebook’, heb ik het weekend weer doorgebracht op een paar duizenden meters boven de zeespiegel. Ma man, hoe hard ik ook dood ga op de weg naar de top (en geloof mij, dood ben ik een stuk of drie keer gegaan), da gevoel van daar boven aan te komen is echt onbeschrijfelijk goe! Wolken als uitgestrekte slagroomsoesjestapijten, vulkanen waar ge ook kijkt en natuurlijk het heerlijke gevoel na zo’n zware inspanning. Alle geluk heb ik connecties met OX expeditions (thanx Lis!) en is de kans groot dat ik die vurige berg wel eens wat vaker kan gaan trotseren. Echt, moestge u om een of andere rare reden binnekort in Antigua bevinden (of alsge iemand kent da gaat) moetge zeker, met OX,  de vulkaan Acatenango beklimmen, niet vergeten, letterlijk en figuurlijk net topper!

Na een dagje rust was het weer tijd om te vertrekken naar Hawaii, yesserdeyesyesyes!! Na dit keer de shuttle-rit op een normale manier doorgebracht te hebben kwam ik weer aan in dit stukje paradijs.  De vijf honden, Samu de kat, wilde leguanen varierende van 10cm tot 1m(!), kaaimannen, wilde varkens, schildpadden, pelikanen, vreemde vissen, zandvliegen en duuzend muggen stonden mij weer op te wachten. Ja, ik weet het, dat laatste klinkt niet echt zo aanlokkelijk. Nochthans, best wel boeiend hoor hoe je nu braille van mijn voeten kan aflezen. Bon, al dit moois is de laatste dagen wat in mineur geweest voor mij. Een aantal dagen geleden heb ik 2 dode schildpadden aangetroffen. Eentje was een half-levende embryo dat bij het opgraven van de oude eitjes ineens in mijn handen zat te bewegen. Helemaal wit, stinkend als de hel en met nul overlevingskansen. Super jammer en best wel verschieten alsge niets levends verwacht tegen te komen. De tweede was een grote, aangespoeld op het strand met een stuk of 10 vogels er rond die zowat alles aan het wegpikken waren. Jep, in het vervolg toch nog eens nadenken voor ge scampi’s eet, die zeeschepen hier vervuilen gigantisch en pakken zowat al het leven mee in hun gigantische netten. Het klinkt misschien gigantisch ‘greenpeace’, ma als ge alleen opt strand aant wandelen bent en ineens tegen zoiets oploopt denktge daar wel eens over na. Webbe nen diepe put int strand gegraven en me 3 hebben we hem er in moeten tillen, degoutant, ik hing vol me schildpaddenbloed. Daarna mijn handen ‘gewassen’ in de zee en vervolgens smakelijk gegeten. Met als gevolg dat ik de volgende dag heb doorgebracht in mijn bed met koorts en de ganse dag erna opt toilet. Ma zo vreemd, ik had echt precies een beest in mijnen buik. Ziek zijn in 30 graden, HEERLIJK! Njaa, vandaag ben ik weer op en top, vanavond zijn we uitgenodigd op een verjaardagsfeestje op het strand, morgen mangroves, overmorgen mangroves, hopelijk nog een aantal levende zeeschildpadjes en dinsdag weer naar het koude, maar oh zo gezellige Antigua.

Een hoge vijf en een dikke smakkerd, 

Tine

maandag 3 december 2012

De dag des oordeels


Na 40 dagen zwoegen en zweten is de dag eindelijk daar. Een mini-schildpadje (laten we het voor de makkelijkheid event Marcel noemen) opent zijn oogjes, begint wat te wroeten tot zijn eitje breekt en baant zich een weg door de aarde naar boven, richting open lucht. 
Hiephiephoera, Marcel is geboren. 
Nu bevindt hij zich nog in z’n omheiningkje tesamen met zo’n zestigtal broertjes en zusjes die zo net dezelfde weg doorlopen hebben. Maar wanneer de zon zijn eerste stralen op de aarde laat vallen zijn er daar al snel twee zeer sympathieke meisjes, een Italiaanse en een Belgische, die even een sprongetje van vreugde maken om Marcel en zijn broertjes en zusjes te zien. De meisjes zetten Marcel en zijn familie over in een grote blauwe emmer. Hier zitten er nog zo’n grote families, “ Wat leuk, zo allen tesamen” denkt Marcel. Ineens voelt hij de emmer bewegen, ze worden verplaatst, maar de vraag is natuurlijk naar waar... Marcel hoort een geluid, precies vallend water ofzo. Het komt steeds dichter en dichterbij, en plots, holderdebolder[1], de emmer wordt uitgekieperd en iedereen beland op een hoopje in het zand. Marcel wordt overvallen door een vreemd gevoel, alsof hij door iets wordt aangetrokken. Hij ziet een fel licht, daar op die plaats waar ook dat felle geluid vandaan komt, “Ma wa is da ie toch vo iets raar jong” denkt Marcel, “Da moet ik nu echt is gaan checken se”. Zo gezegd, zo gedaan. Marcel begint te lopen en ziet dat zijn broertjes en zusjes hetzelfde doen. Maar ze moeten oppassen, want ze weten dat er vele diertjes zijn die hun best wel lekker vinden, zoals pelikanen, krabbetjes, ... Maar alles verloopt goed, want de twee meisjes houden goed de wacht. Marcel nadert zijn doel, dichter en dichter, hij is echt benieuwd. Tot plots, een grote golf, pshhhh, DE ZEE!!! Amaai seg, Marcel is zo blij, hij begint te zwemmen en te zwemmen, voor wel 24u lang zonder te rusten. Hij heeft zijn nieuwe thuis gevonden hier in die grotegrote, blauwe oceaan. En dat zonder dood te gaan, goed gedaan Marcel!


Ik heb een bangelijk weekend gehad. Qua reizen, echt nen topper!
Lorraine is aan het werk in een schildpaddenproject, in Monterrico-Hawaii, en ik ben haar gaan bezoeken. Zoals de naam van de plaats het al weergeeft, deze plek is echt een stukje hemel-op-aard. Een uitgestrekt strand, palmbomen bij de vleet en dit allen vergezeld met tropische temperaturen.

Maar ik zou mezelf niet zijn als ik mij hier een weekend lang op mijn gat in de zon zou gelegd hebben. Nene, werkenwerkenwerken! Een tortugario heeft veel onderhoudswerk nodig. Om de zes uur de temperatuur controleren en regelmatig de ongeboren eitjes uit de grond halen en de grond omspitten om er nieuwe in te kunnen steken. Die nieuwe eitjes komen daar natuurlijk niet vanzelf, deze moeten gezocht worden op het strand. “Waarom?” luidt nu de vraag. Wel, als wij deze eitjes niet gaan zoeken belanden ze allemaal in de handen van de zeer stoute parlameros. Deze mensen vormen eigenlijk een soort maffia die handelt in schildpaddeneieren. Want da wordt hier gegeten omdat, damens en heren, schildpaddeneieren een soort afrodisiacum zijn. Da werkt naart schijnt dubbel zo goed als viagra... 
Ma dus, elke avond moet er zo’n acht kilometer gewandeld worden om het strand uit te kammen om schildpadden/parlameros te spotten. 

Met als gevolg dat ik in mijn eerste ‘patrol’ 2 barende zeeschildpadden gespot heb. Jammer genoeg wel vergezeld door een parlamero. Nu bestaat er een wet dat de parlameros verplicht 20% van hun buit aan ons moeten afstaan als wij ze tegenkomen. De eerste parlamero was een zeer vriendelijke en gaf ons zonder probleem de donatie maar de tweede, dat is een ander verhaal. Deze meneer was eerder een irritante puber en zag het niet zitten om zijn donatie aan ons te geven. Hij verzon allerlei stomme excuses maar wij gaven niet op. Dan besloot hij maar te vluchten, maar wij waren snel genoeg. Elk langs ne kant van zijn moto gaan staan en Lorraine had zijne sleutel afgepakt. Hij moet blijkbaar wat schrik gekregen hebben want hij heeft er ons vijf gegeven. Lang geen 20% maar ach, beter iets dan niets en ik ben blij dat er binnen 40 dagen vijf schildpadjes meer in de zee zullen rondzwemmen dankzij onze grote mond. 

Alle geluk heb ik mijn avonturen kunnen afwisselen met nog meer avonturen, yes! Al heel heel lang droom ik er van eens een tochtje te maken in de Mangroves. Zo een beetje ronddrijven in een doolhof van wortels en laag kruin, vergezeld door wat krokodillen en duizend vogels. HEERLIJK. Zonder zwanzen, het mooiste dat ik (tot nu toe) in mijn leven gezien heb. Er staan foto’s op facebook, maar de ervaring, het totaalplaatje is toch nog iets anders...
Maar geen getreur, ik ga terug. Zoals ge wel kunt lezen heb ik daar een geweldige tijd gehad en ik heb besloten om volgende week nog een weekje extra in Hawaii te gaan werken, te gaan kayaken in de mangroves, en nog wat bruiner te worden.

Dan om af te sluiten nog een pittig detail.
Na een uur in de shuttle terug naar huis dacht ik plots “amaai seg, ik moet precies plassen. Maar ik hou het nog wel een uurtje vol”. Een uur later, “damn, we zijn er nog altijd niet en nu moet ik echt wel dringend”. Ik vroeg aan de chauffeur om te stoppen aan een naftstation maar hij zei me dat we er bijna waren. Oké, een half uur later nog steeds geen Antigua te bespeuren. Mijn blaas ging ontploffen. Iedereen in de bus begon mij te helpen “traag ademen, da gaat weg, das zo gelijk als weëen (uh-hum)” en echt waar, ik voelde me alsof ik moest bevallen. Na tien minuten nog steeds geen toilet gezien, het was echt hoge nood. Ik begon daar te roepen in die bus “STOOOP NUUUU!!! Maakt me ni uit of er een toilet is of ni”. De chauffeur had eindelijk door dat het serieus was en stopte. Ik sprong uit de bus en nog geen halve meter van de bus, naast een super drukke straat, kon ik eindelijk mijn broek laten zakken. MAN, wat een opluchting. Ik stapte terug de bus in, iedereen begon te klappen en ik was blij. Ik heb me verontschuldigd aan iedereen en gezegd: “Soms moeten zo’n dingen nu eenmaal gebeuren en alle geluk zie ik niemand van jullie ooit nog terug in mijn leven” 
Jep, ik was hoofdact van deze busrit. Ik ben echt een kieke.

Gegroet
Tiens

p.s. Meneer de lucht, ik vind u zo schoon. Ik kan wel foto’s van u blijven trekken.



[1] Heerlijk woord, niet?