Yamila

We kloppen aan bij het enigste gekleurde huisje van de straat. Vrolijk blauw met gele ruitjes. Een volslanke vrouw opent de deur en aarzelend verschijnt er vanachter haar benen een gezichtje. Twee grote ogen kijken mij indringend aan en ik weet meteen dat deze vrolijkheid van de buitenmuren niet door te trekken is naar wat er zich erbinnen afspeelt. Onder haar oogjes zie ik haar broze wangetjes. Helemaal kapot van de droogte, de koude en de felle zon dat El Alto haar dagelijks te bieden heeft. Lipjes waar amper een glimlach op verschijnt, haartjes en kleertjes die wel eens gewassen mogen worden. 

Yamila is vier jaar oud en getuige van hoe haar mama geslagen, verkracht en uitgebuit wordt.

Haar mama vraagt om hulp.

21 jaar oud, 21 jaar slachtoffer van geweld. Vanaf haar geboorte werd de moeder bij haar thuis, net zoals haar zusjes en haar moeder geslagen door haar vader. Op haar 15^e trouwde ze met een 4 jaar jongere jongen uit hoop op een beter leven. Maar ook daar werd ze fysiek, seksueel en economisch mishandeld. Toen ze 17 was werd Yamila geboren en op haar 19e kreeg ze haar tweede kindje. Niet lang hierna belandde ze in een auto-ongeval. Ze kon niet meer stappen en haar echtgenoot wou niet voor haar en hun twee kindjes zorgen. Ze moest verhuizen, opnieuw naar haar moeder en vader en opnieuw toonde deze laatste haar de harde hand. Haar vader vond dat ze tenslotte niet bij hen moest zitten maar bij haar echtgenoot, het was een schande dat zij hem zo had kunnen teleurstellen. Na weer twee jaar van vernederingen en blauwe plekken kon ze weer wat beter stappen en mocht ze van haar man weer thuis komen wonen. Het geweld startte ook daar weer opnieuw en na een maand dit te ondergaan zocht ze haar toevlucht in alcohol. Ze vergat haar zorgen, maar ook haar kinderen. Op een avond kwam ze niet meer thuis en moest haar man haar gaan zoeken. Toen hij haar gevonden had werd ze zo ineengeslagen dat ze moest vluchten om te overleven. Om één uur ’s nachts op straat met een kind van 2 op de arm en een meisje van 4 aan de hand. Waar kon ze anders naartoe dan naar haar ouders? Dit was zondagnacht. Haar zoontje stopte die nacht met praten. Zij viel in wanhoop.

Gisterenavond kwam haar vader weer dronken thuis. Hij klopte hysterisch op haar deur en riep dat hij haar ging vermoorden.

Zij zoekt om hulp.
.

.

Edson

35 lentes waarvan 15 als taxichauffeur. Na lang onderhandelen sloeg Edson zijn slag. Vier blonde chicas moesten van het kleine luchthaventje in El Alto(lees: twee ruimtes met een golfplaten dakje, eentje voor vertrek, de ander voor aankomst)vervoerd worden naar beneden, ergens diep in de vallei, het centrum van La Paz. Vanuit de luchthaven leidde Edson’s auto ons meteen de drukte in. 100-en auto’s in rijen. Of toch iets wat er op leek. Een twee-, drie-, of vier-vaksbaan, variërend naar de breedte van de auto of de zin in risico men heeft, vormde de middagdrukte. Een koor van toeters maakt het plaatje compleet, volledig zinloos, maar bon, het hoort er nu eenmaal bij. Onze auto volgt traag maar gestaag mee de stroom die het wegennet ons biedt. Fille-tijd = rondkijk-tijd. Bloemperkjes die de flexibele baanvakken scheiden doen dienst als marktplaatsjes voor popcorn, sapjes met rotte perzikken, enzovoort. Ergens tussenin ligt een man zijn middagdudje te doen. Schaduw van een boom, het zachte gezoem van motors, claxons en verkopers, het heerlijke aroma van uitlaatgassen, wat meer heeft eens mens nodig om midden op de dag uit te kateren?! De stroom raakt in versnelling en onze taxi kan zich snel losmanouvreren en neemt het voortouw. Bolhoedjes, felgekleurde doeken, grijsgrauwe bergen, skiliften en duizenden Evo-campagnes flitsen aan het landschap voorbij. Al dalend in de vallei maken de krotjes plaats voor koloniale huizen, zebra-mannetjes en spinnewebben van elektriciteitsdraden die dit hele schouwspel overdekken. Stilstaand voor het rode licht begint Edson te vertellen. Nee, taxichauffeur is niet zijn droomjob, maar oké, hij doet het nog wel graag. Rijden in zijn eigen auto en luisteren naar alle verhalen dat de mensen die bij hem achterin kruipen hem te zeggen hebben. Wat als ik binnen vijf maanden de taxi neem, onderweg naar andere oorden, en toevallig weer in Edson’s auto zou belanden, wat zou mijn verhaal voor hem dan zijn? Wat zou het doen weg te rijden van deze plaats waar ik nu net ben aangekomen? Ik ben benieuwd Edson. ¡Nos Vemos!

Aan de dronken mannen, bolhoedjes en popcorn ben ik ondertussen al wel gewend. Geen last gehad van jetlag (slapen kan ik als de beste), de aanpassing aan de hoogte verliep iets moeizamer, maar de indringende koppijn is in tussentijd ook weer van de baan.

Een dikke week in La Paz en de stand van zaken is als volgt: 1 geweldig appartement met een zicht om U tegen te zeggen, 1week introductie in de hippe universiteit incl. 3 hippe stagebegeleiders (hip hip hip), 13 mede studiegenootjes à veel meisjesgedoe maar hilariteit alom, 10 bevriezende nachten en 1 gelukkige Tine.

Wat er voor de deur staat: 1 week stage in Consejo Rural (opvang voor vrouwen die slachtoffer zijn van partnergeweld in El Alto), 17 weken stage in Maya Paya Kimsa (organisatie die straatkinderen begeleidt in El Alto), 3x hoogstaand bezoek uit La Belgique (meerdere bezoeken zijn mogelijk, interesse, PM <3) en 1000 kilo avontuur (Kilo? Kilo.).

Spannend hé,

Groentjes,

Tine