Lesley

Lesley. Een lelijke, oranje versie van de 'Furby', die knuffels die een aantal jaren geleden zo in trek waren in speelgoedland. Of simpelweg, die gedrochten. Toch krijgen mensen enig gevoel van sentiment over zich heen wanner ze met zo’n beest met inmens grote ogen in hun handen staan. Met in het bijzonder, Frankie Loosveld.
Wat ik zeggen wil, er moet toch zo iets bestaan in de mens als een instinct dat u drijft zorg te willen dragen voor kleine, schattige (relatief natuurlijk) dingetjes. En in het bijzonder: levende baby-dingetjes. Blijkbaar krijgt niet iedereen dezelfde hormoonstoot door zijn bloed gepompt bij het zien van zo’n schattig snoetje.
Ik stoor er mij een beetje aan. Die verpleegsters in het ziekenhuis, der is iets mis mee. Of zou het zijn dat na een tijdje routinewerk dit instinctmatig moedergevoel gewoon verdwijnt? Dat als je honderden baby’s op een jaar ziet passeren je er geen liefde meer voor kan voelen?
T’moet zijn. Hup, die papfles in die mond, hup, terug in bed, hup, die pamper verversen, hup,  hoofdje botst tegen de bedrand, niets gebeurd, hup, terug in bed. Een baby heeft meer nodig dan eten en hygiëne om te overleven. Of is dat een verwende Europese gedachte? Ik weet het niet.
Met mijn instinctgevoel is alleszinds nog niets mis en probeer toch elke dag elk kindje een tijdje uit hun bedje te nemen en te stimuleren. In hoeverre dat mogelijk is op drie uur met dertien kindjes natuurlijk.
Het erge is dat Lesley, een oranje pluchepop, overladen wordt met liefde terwijl de kindjes in het ziekehuis het moeten doen met amper dertien minuten en éénenvijftig seconden op een dag.

Het is alweer lang geleden dat er nog eens iets nieuws verscheen op tinysavonturensite. Ik ben er niet zeker van of deze mening gedeeld wordt, maar ik denk dat na een tijdje zowel de lezer- als de schrijver-partij een beetje genoeg krijgt mijn levensgebeurtenissen in detail op het web te lezen/smijten. Aangezien er toch een aantal mensen zich af en toe eens afvragen 'hoe-die-Tine-het-daar-nu-eigenlijk-maakt-aan-de-andere-kant-van-de-oceaan?' zal ik het schrijven echter blijven verder zetten. 

Wel “Hoe zit het nu eigenlijk met die Tine?”, deze vraag kan snel en makkelijk beantwoord worden: goed! Supergoed zelfs! Ik heb mijn portie moeder- en vaderliefde gehad, ik kan er weer een tijdje tegenaan en de mami en de papi zitten weer in koud België en ik voel me zo een gelukzak dat ik kan blijven in warm Guatemala.

Al zit mijn Guatemalteeks avontuur er bijna op. Ik ben mijn laatste week begonnen hier in Antigua. Mijn laatste daagjes in het hospital, de familie helpen met studenten en een maya-vriendin met engelse les. Jaja, nog mijn laatste restjes om de wereld te redden eruit aant persen. En dan kan ik er aan beginnen, lekker egoïstisch reizen. Want geef toe, dat is reizen toch eigenlijk:  ervaringen opdoen, dingen zien, allemaal om uw eigen levenskennis wat te vergroten. Niks mis mee, af en toe zelfverwenning is nodig. En natuurlijk ga ik blijven helpen waar ik kan. Het zou leuk zijn zo wat half en half te reizen en half en half te werken in vrijwilligersprojecten die op mijn pad komen.

Zondag vertrek ik naar Mexico, drie weekjes alleen rondreizen, spanneeeeend! Daarna terug naar Antigua voor een paar daagjes want ik heb de eer om dan mijn nicht hier ook te mogen verwelkomen. Joepiejeej, dat wordt leuk! Samen gaan we Honduras en Nicaragua verkennen en daarna ga ik ons Lis gaan bezoeken in Costa Rica. Funfunfun!

Zo, nu is iedereen die het wilde weten weer up to date.

Dag schatjes van patatjes,

Tiny