Een nieuwe wind

“Alles is tijdelijk. Maar aan sommige dingen komt het eind net iets te snel, net iets te onverwachts.
De laatste week op school was nogal ‘heavy’. Tientallen leerkrachten verloren plotsklaps hun job en vergeet die ontslagpremies, pensioensparingen of welke andere vorm van financiële steun dan ook. In Guatemala betekend uw job verliezen echt wel even een tijd vol ellende. Er is geen sprake van back-up werk, solicitatiegesprekken hier of ginder, interimbureaus met tijdelijke jobkes,... Mijn school, APPE, zat in financiële problemen en moest afgelopen vrijdag zijn deuren sluiten. Voor ons, leerlingen/vrijwilligers, verandert er niet zo veel. Wij worden overgeplaatst naar een andere school maar behouden onze projecten + families (yes! Want mijn familie is dé beste!). Maar Felix, mijne maat en tevens mijn leerkracht van de voorbije vier weken, weet niet wat te doen met zijn familie nu hij zijn wekelijkse 40 euro(!!!) verliest. Jorge, de directeur en tevens nen boom van ne vent, brak gewoon bij het afscheid op de laatste dag. Jaja, beste Belgenlandbewoners, ge moogt nog maar eens in uw handjes knijpen da ge toevallig daar ontspruit bent, in dat lichtgevende vlekje gepropt tussen Frankrijk en Nederland.”

Zoals reeds te zien was op ‘facebook’, heb ik het weekend weer doorgebracht op een paar duizenden meters boven de zeespiegel. Ma man, hoe hard ik ook dood ga op de weg naar de top (en geloof mij, dood ben ik een stuk of drie keer gegaan), da gevoel van daar boven aan te komen is echt onbeschrijfelijk goe! Wolken als uitgestrekte slagroomsoesjestapijten, vulkanen waar ge ook kijkt en natuurlijk het heerlijke gevoel na zo’n zware inspanning. Alle geluk heb ik connecties met OX expeditions (thanx Lis!) en is de kans groot dat ik die vurige berg wel eens wat vaker kan gaan trotseren. Echt, moestge u om een of andere rare reden binnekort in Antigua bevinden (of alsge iemand kent da gaat) moetge zeker, met OX,  de vulkaan Acatenango beklimmen, niet vergeten, letterlijk en figuurlijk net topper!

Na een dagje rust was het weer tijd om te vertrekken naar Hawaii, yesserdeyesyesyes!! Na dit keer de shuttle-rit op een normale manier doorgebracht te hebben kwam ik weer aan in dit stukje paradijs.  De vijf honden, Samu de kat, wilde leguanen varierende van 10cm tot 1m(!), kaaimannen, wilde varkens, schildpadden, pelikanen, vreemde vissen, zandvliegen en duuzend muggen stonden mij weer op te wachten. Ja, ik weet het, dat laatste klinkt niet echt zo aanlokkelijk. Nochthans, best wel boeiend hoor hoe je nu braille van mijn voeten kan aflezen. Bon, al dit moois is de laatste dagen wat in mineur geweest voor mij. Een aantal dagen geleden heb ik 2 dode schildpadden aangetroffen. Eentje was een half-levende embryo dat bij het opgraven van de oude eitjes ineens in mijn handen zat te bewegen. Helemaal wit, stinkend als de hel en met nul overlevingskansen. Super jammer en best wel verschieten alsge niets levends verwacht tegen te komen. De tweede was een grote, aangespoeld op het strand met een stuk of 10 vogels er rond die zowat alles aan het wegpikken waren. Jep, in het vervolg toch nog eens nadenken voor ge scampi’s eet, die zeeschepen hier vervuilen gigantisch en pakken zowat al het leven mee in hun gigantische netten. Het klinkt misschien gigantisch ‘greenpeace’, ma als ge alleen opt strand aant wandelen bent en ineens tegen zoiets oploopt denktge daar wel eens over na. Webbe nen diepe put int strand gegraven en me 3 hebben we hem er in moeten tillen, degoutant, ik hing vol me schildpaddenbloed. Daarna mijn handen ‘gewassen’ in de zee en vervolgens smakelijk gegeten. Met als gevolg dat ik de volgende dag heb doorgebracht in mijn bed met koorts en de ganse dag erna opt toilet. Ma zo vreemd, ik had echt precies een beest in mijnen buik. Ziek zijn in 30 graden, HEERLIJK! Njaa, vandaag ben ik weer op en top, vanavond zijn we uitgenodigd op een verjaardagsfeestje op het strand, morgen mangroves, overmorgen mangroves, hopelijk nog een aantal levende zeeschildpadjes en dinsdag weer naar het koude, maar oh zo gezellige Antigua.

Een hoge vijf en een dikke smakkerd, 

Tine