De dag des oordeels

Na 40 dagen zwoegen en zweten is de dag eindelijk daar. Een mini-schildpadje (laten we het voor de makkelijkheid event Marcel noemen) opent zijn oogjes, begint wat te wroeten tot zijn eitje breekt en baant zich een weg door de aarde naar boven, richting open lucht. 
Hiephiephoera, Marcel is geboren. 
Nu bevindt hij zich nog in z’n omheiningkje tesamen met zo’n zestigtal broertjes en zusjes die zo net dezelfde weg doorlopen hebben. Maar wanneer de zon zijn eerste stralen op de aarde laat vallen zijn er daar al snel twee zeer sympathieke meisjes, een Italiaanse en een Belgische, die even een sprongetje van vreugde maken om Marcel en zijn broertjes en zusjes te zien. De meisjes zetten Marcel en zijn familie over in een grote blauwe emmer. Hier zitten er nog zo’n grote families, “ Wat leuk, zo allen tesamen” denkt Marcel. Ineens voelt hij de emmer bewegen, ze worden verplaatst, maar de vraag is natuurlijk naar waar... Marcel hoort een geluid, precies vallend water ofzo. Het komt steeds dichter en dichterbij, en plots, holderdebolder[1], de emmer wordt uitgekieperd en iedereen beland op een hoopje in het zand. Marcel wordt overvallen door een vreemd gevoel, alsof hij door iets wordt aangetrokken. Hij ziet een fel licht, daar op die plaats waar ook dat felle geluid vandaan komt, “Ma wa is da ie toch vo iets raar jong” denkt Marcel, “Da moet ik nu echt is gaan checken se”. Zo gezegd, zo gedaan. Marcel begint te lopen en ziet dat zijn broertjes en zusjes hetzelfde doen. Maar ze moeten oppassen, want ze weten dat er vele diertjes zijn die hun best wel lekker vinden, zoals pelikanen, krabbetjes, ... Maar alles verloopt goed, want de twee meisjes houden goed de wacht. Marcel nadert zijn doel, dichter en dichter, hij is echt benieuwd. Tot plots, een grote golf, pshhhh, DE ZEE!!! Amaai seg, Marcel is zo blij, hij begint te zwemmen en te zwemmen, voor wel 24u lang zonder te rusten. Hij heeft zijn nieuwe thuis gevonden hier in die grotegrote, blauwe oceaan. En dat zonder dood te gaan, goed gedaan Marcel!

Ik heb een bangelijk weekend gehad. Qua reizen, echt nen topper!
Lorraine is aan het werk in een schildpaddenproject, in Monterrico-Hawaii, en ik ben haar gaan bezoeken. Zoals de naam van de plaats het al weergeeft, deze plek is echt een stukje hemel-op-aard. Een uitgestrekt strand, palmbomen bij de vleet en dit allen vergezeld met tropische temperaturen.

Maar ik zou mezelf niet zijn als ik mij hier een weekend lang op mijn gat in de zon zou gelegd hebben. Nene, werkenwerkenwerken! Een tortugario heeft veel onderhoudswerk nodig. Om de zes uur de temperatuur controleren en regelmatig de ongeboren eitjes uit de grond halen en de grond omspitten om er nieuwe in te kunnen steken. Die nieuwe eitjes komen daar natuurlijk niet vanzelf, deze moeten gezocht worden op het strand. “Waarom?” luidt nu de vraag. Wel, als wij deze eitjes niet gaan zoeken belanden ze allemaal in de handen van de zeer stoute parlameros. Deze mensen vormen eigenlijk een soort maffia die handelt in schildpaddeneieren. Want da wordt hier gegeten omdat, damens en heren, schildpaddeneieren een soort afrodisiacum zijn. Da werkt naart schijnt dubbel zo goed als viagra... 

Ma dus, elke avond moet er zo’n acht kilometer gewandeld worden om het strand uit te kammen om schildpadden/parlameros te spotten. 

Met als gevolg dat ik in mijn eerste ‘patrol’ 2 barende zeeschildpadden gespot heb. Jammer genoeg wel vergezeld door een parlamero. Nu bestaat er een wet dat de parlameros verplicht 20% van hun buit aan ons moeten afstaan als wij ze tegenkomen. De eerste parlamero was een zeer vriendelijke en gaf ons zonder probleem de donatie maar de tweede, dat is een ander verhaal. Deze meneer was eerder een irritante puber en zag het niet zitten om zijn donatie aan ons te geven. Hij verzon allerlei stomme excuses maar wij gaven niet op. Dan besloot hij maar te vluchten, maar wij waren snel genoeg. Elk langs ne kant van zijn moto gaan staan en Lorraine had zijne sleutel afgepakt. Hij moet blijkbaar wat schrik gekregen hebben want hij heeft er ons vijf gegeven. Lang geen 20% maar ach, beter iets dan niets en ik ben blij dat er binnen 40 dagen vijf schildpadjes meer in de zee zullen rondzwemmen dankzij onze grote mond. 

Alle geluk heb ik mijn avonturen kunnen afwisselen met nog meer avonturen, yes! Al heel heel lang droom ik er van eens een tochtje te maken in de Mangroves. Zo een beetje ronddrijven in een doolhof van wortels en laag kruin, vergezeld door wat krokodillen en duizend vogels. HEERLIJK. Zonder zwanzen, het mooiste dat ik (tot nu toe) in mijn leven gezien heb. Er staan foto’s op facebook, maar de ervaring, het totaalplaatje is toch nog iets anders...
Maar geen getreur, ik ga terug. Zoals ge wel kunt lezen heb ik daar een geweldige tijd gehad en ik heb besloten om volgende week nog een weekje extra in Hawaii te gaan werken, te gaan kayaken in de mangroves, en nog wat bruiner te worden.

Dan om af te sluiten nog een pittig detail.
Na een uur in de shuttle terug naar huis dacht ik plots “amaai seg, ik moet precies plassen. Maar ik hou het nog wel een uurtje vol”. Een uur later, “damn, we zijn er nog altijd niet en nu moet ik echt wel dringend”. Ik vroeg aan de chauffeur om te stoppen aan een naftstation maar hij zei me dat we er bijna waren. Oké, een half uur later nog steeds geen Antigua te bespeuren. Mijn blaas ging ontploffen. Iedereen in de bus begon mij te helpen “traag ademen, da gaat weg, das zo gelijk als weëen (uh-hum)” en echt waar, ik voelde me alsof ik moest bevallen. Na tien minuten nog steeds geen toilet gezien, het was echt hoge nood. Ik begon daar te roepen in die bus “STOOOP NUUUU!!! Maakt me ni uit of er een toilet is of ni”. De chauffeur had eindelijk door dat het serieus was en stopte. Ik sprong uit de bus en nog geen halve meter van de bus, naast een super drukke straat, kon ik eindelijk mijn broek laten zakken. MAN, wat een opluchting. Ik stapte terug de bus in, iedereen begon te klappen en ik was blij. Ik heb me verontschuldigd aan iedereen en gezegd: “Soms moeten zo’n dingen nu eenmaal gebeuren en alle geluk zie ik niemand van jullie ooit nog terug in mijn leven” 

Jep, ik was hoofdact van deze busrit. Ik ben echt een kieke.

Gegroet

Tiens

p.s. Meneer de lucht, ik vind u zo schoon. Ik kan wel foto’s van u blijven trekken.

---

[1] Heerlijk woord, niet?