Edson

35 lentes waarvan 15 als taxichauffeur. Na lang onderhandelen sloeg Edson zijn slag. Vier blonde chicas moesten van het kleine luchthaventje in El Alto(lees: twee ruimtes met een golfplaten dakje, eentje voor vertrek, de ander voor aankomst)vervoerd worden naar beneden, ergens diep in de vallei, het centrum van La Paz. Vanuit de luchthaven leidde Edson’s auto ons meteen de drukte in. 100-en auto’s in rijen. Of toch iets wat er op leek. Een twee-, drie-, of vier-vaksbaan, variërend naar de breedte van de auto of de zin in risico men heeft, vormde de middagdrukte. Een koor van toeters maakt het plaatje compleet, volledig zinloos, maar bon, het hoort er nu eenmaal bij. Onze auto volgt traag maar gestaag mee de stroom die het wegennet ons biedt. Fille-tijd = rondkijk-tijd. Bloemperkjes die de flexibele baanvakken scheiden doen dienst als marktplaatsjes voor popcorn, sapjes met rotte perzikken, enzovoort. Ergens tussenin ligt een man zijn middagdudje te doen. Schaduw van een boom, het zachte gezoem van motors, claxons en verkopers, het heerlijke aroma van uitlaatgassen, wat meer heeft eens mens nodig om midden op de dag uit te kateren?! De stroom raakt in versnelling en onze taxi kan zich snel losmanouvreren en neemt het voortouw. Bolhoedjes, felgekleurde doeken, grijsgrauwe bergen, skiliften en duizenden Evo-campagnes flitsen aan het landschap voorbij. Al dalend in de vallei maken de krotjes plaats voor koloniale huizen, zebra-mannetjes en spinnewebben van elektriciteitsdraden die dit hele schouwspel overdekken. Stilstaand voor het rode licht begint Edson te vertellen. Nee, taxichauffeur is niet zijn droomjob, maar oké, hij doet het nog wel graag. Rijden in zijn eigen auto en luisteren naar alle verhalen dat de mensen die bij hem achterin kruipen hem te zeggen hebben. Wat als ik binnen vijf maanden de taxi neem, onderweg naar andere oorden, en toevallig weer in Edson’s auto zou belanden, wat zou mijn verhaal voor hem dan zijn? Wat zou het doen weg te rijden van deze plaats waar ik nu net ben aangekomen? Ik ben benieuwd Edson. ¡Nos Vemos!

Aan de dronken mannen, bolhoedjes en popcorn ben ik ondertussen al wel gewend. Geen last gehad van jetlag (slapen kan ik als de beste), de aanpassing aan de hoogte verliep iets moeizamer, maar de indringende koppijn is in tussentijd ook weer van de baan.

Een dikke week in La Paz en de stand van zaken is als volgt: 1 geweldig appartement met een zicht om U tegen te zeggen, 1week introductie in de hippe universiteit incl. 3 hippe stagebegeleiders (hip hip hip), 13 mede studiegenootjes à veel meisjesgedoe maar hilariteit alom, 10 bevriezende nachten en 1 gelukkige Tine.

Wat er voor de deur staat: 1 week stage in Consejo Rural (opvang voor vrouwen die slachtoffer zijn van partnergeweld in El Alto), 17 weken stage in Maya Paya Kimsa (organisatie die straatkinderen begeleidt in El Alto), 3x hoogstaand bezoek uit La Belgique (meerdere bezoeken zijn mogelijk, interesse, PM <3) en 1000 kilo avontuur (Kilo? Kilo.).

Spannend hé,

Groentjes,

Tine