“Maartse
buien, aprilse grillen en in mei legde Leen een ei. Dat ei bleek eigenlijk een
baby te zijn, een Mientje-baby, de mooiste in z’n soort. En man, wat mis ik die
baby.
Wel, nu blijkt dat, over lente gesproken, Guatemala bekend staat als het land van de ‘eterna primavera’(= eeuwige lente), niet echt logisch eigenlijk want hier zijn maar 2 seizoenen, winter en zomer, geen sprake van enige lente dus. Toch zijn het hier heel het jaar door aangename temperaturen, niet te warm niet te koud, en staat alles hier het ganse jaar door in bloei, waardoor de bijnaam niet echt volledig misplaatst is. Ook hier zijn er buien, of soms zelfs grillen en leggen de vogels al eens een ei. Wel normale eieren, zonder Mientjes in, jammer.”
Wel, nu blijkt dat, over lente gesproken, Guatemala bekend staat als het land van de ‘eterna primavera’(= eeuwige lente), niet echt logisch eigenlijk want hier zijn maar 2 seizoenen, winter en zomer, geen sprake van enige lente dus. Toch zijn het hier heel het jaar door aangename temperaturen, niet te warm niet te koud, en staat alles hier het ganse jaar door in bloei, waardoor de bijnaam niet echt volledig misplaatst is. Ook hier zijn er buien, of soms zelfs grillen en leggen de vogels al eens een ei. Wel normale eieren, zonder Mientjes in, jammer.”
Beste mensen, ik ben naar hier gekomen om
te vrijwilligerswerken, om mijn handen uit de mouwen te steken, om mij hier
nuttig bezig te houden, zodat ook ik mijn steentje kan bijdragen naar een beter
Guatemala. Wel, om deze ‘miss-world-uitspraken’ ook werkelijk na te komen is
het natuurlijk nodig om projecten te bezoeken en zo te kunnen overgaan tot
actie.
Nu, ik heb reeds twee projecten bezocht en heb al een heel ander beeld over hoe dit vrijwilligerswerken werkelijk in z’n werk gaat. Het is niet gewoon jufrouwtje spelen, wat kindjes op uw schoot nemen of een tekening maken, nope, échte hulp is hier nodig.
Nu, ik heb reeds twee projecten bezocht en heb al een heel ander beeld over hoe dit vrijwilligerswerken werkelijk in z’n werk gaat. Het is niet gewoon jufrouwtje spelen, wat kindjes op uw schoot nemen of een tekening maken, nope, échte hulp is hier nodig.
Een Deens meisje dat ik onlangs heb leren
kennen stelde me voor eens mee te gaan naar haar project om te zien hoe het
daar zoal verloopt. Ik ben nu al vijf keer opnieuw beginnen schrijven aan
dit stukje, zit hier te wissen en aan te passen want het is echt moeilijk, beschrijven
wat ik ervaarde, wat ik zag, hoe het voelt om een ziekenhuis voor ondervoede
kinderen binnen te stappen. Het klink misschien stom, cliché-matig, girlie, of wat dan ook, maar ik moest
echt moeite doen om mijn tranen binnen te houden.
Een jongetje van 3 dat nog steeds in een loopkarretje zit omdat zijn spiertjes te zwak zijn, een meisje van 4 dat niet uit haar bed mag komen omdat haar botten te broos en breekbaar zijn –laat dus staan dat ze kan wandelen-, een mama met de kleinste baby ooit op haar schoot, hopeloos omdat ze zelf geen geld heeft om haar prematuurtje te verzorgen, een meisje van 4 dat er uit ziet als een meisje van 2 met een zusje dat een paar maand geleden gestorven is aan ondervoeding, een jongetje van 5maand –jep, ongeveer zo oud als Mina- met gebrek aan babyvet en oogjes die bijna uit hun kassen rollen, een jongetje van 7 dat er uit ziet als een jongetje van 4, hij heeft geen tanden –deze zijn uitgetrokken omdat ze allemaal rot waren-, vel over been en communicatie verloopt met gebaren omdat hij niet kan praten, wegens een zevenjarige verwaarlozing door zijn ouders, ... en zo kan ik nog wel eventjes doorgaan.
Ik weet het, ik dacht hetzelfde “zo’n dingen bestaan enkel op tv, in een reportage over één of andere Afrikaanse stam ofzo” en daar was het, BAM, onder mijne neus, echtintechtig.
Schrijnend. Ja, dat lijkt me wel een juiste woordkeuze.
Ik heb hier geholpen door papflessen te geven, het verversen van pampers – voor alle leeftijden -, de kindjes te helpen in hun pyjama, hun te troosten wanneer hun plotse huilbuien weer opkwamen, ...
Ze kunnen hier écht alle soort hulp gebruiken en dat ga ik ook proberen, te helpen in de mate dat ik kan. Ik heb het gezien, gevoeld, ervaren en kan het nu niet meer achter me laten.
Een jongetje van 3 dat nog steeds in een loopkarretje zit omdat zijn spiertjes te zwak zijn, een meisje van 4 dat niet uit haar bed mag komen omdat haar botten te broos en breekbaar zijn –laat dus staan dat ze kan wandelen-, een mama met de kleinste baby ooit op haar schoot, hopeloos omdat ze zelf geen geld heeft om haar prematuurtje te verzorgen, een meisje van 4 dat er uit ziet als een meisje van 2 met een zusje dat een paar maand geleden gestorven is aan ondervoeding, een jongetje van 5maand –jep, ongeveer zo oud als Mina- met gebrek aan babyvet en oogjes die bijna uit hun kassen rollen, een jongetje van 7 dat er uit ziet als een jongetje van 4, hij heeft geen tanden –deze zijn uitgetrokken omdat ze allemaal rot waren-, vel over been en communicatie verloopt met gebaren omdat hij niet kan praten, wegens een zevenjarige verwaarlozing door zijn ouders, ... en zo kan ik nog wel eventjes doorgaan.
Ik weet het, ik dacht hetzelfde “zo’n dingen bestaan enkel op tv, in een reportage over één of andere Afrikaanse stam ofzo” en daar was het, BAM, onder mijne neus, echtintechtig.
Schrijnend. Ja, dat lijkt me wel een juiste woordkeuze.
Ik heb hier geholpen door papflessen te geven, het verversen van pampers – voor alle leeftijden -, de kindjes te helpen in hun pyjama, hun te troosten wanneer hun plotse huilbuien weer opkwamen, ...
Ze kunnen hier écht alle soort hulp gebruiken en dat ga ik ook proberen, te helpen in de mate dat ik kan. Ik heb het gezien, gevoeld, ervaren en kan het nu niet meer achter me laten.
Ook ben ik met Lisa en Karen hun project
mee gaan bezoeken. Dit bevind zich in Pastores, dé place-to-be voor de ‘cowboyboots-fanaten’
onder ons. Om het project te bereiken moet je dat kleine steegje tussen de
schoenwinkeltjes inlopen, de golfplaten huisjes voorbij gaan tot je terecht
komt op een klein koertje met een afdakje, jep, je bevind je hier in het
‘schooltje’ waar ook ik binnen een maand aan de slag ga.
Buiten de gebrekkige infrastructuur en de stroom van afval naast de koer – rivieren doen hier dienst als vuilnisbelt - beviel het er me wel. Blauwe muren vol hartjes, vakkundig geschilderd door Karen en Lisa, en natuurlijk, dé kindjes. Zij waren er eerst en vooral veel beter aan toe dan deze uit mijn bovenstaande beschrijving, gelukkig voor hen. Natuurlijk kan je ze echter niet vergelijken met een groepje kinderen uit ons Belgische-luxe-landje, maar zij hadden toch hun eigen kleren, voldoende voedsel en een familie om naar terug te keren. Mijn taak zal er uit bestaan om deze kindjes wat engelse les te geven, ze wat bij te brengen over natuur, milieu, gezondheid en andere zaken die voor ons vanzelfsprekend lijken.
En misschien, maar dat zijn momenteel nog maar toekomstplannen, gaan we in de komende maanden er ook voor kunnen zorgen dat de koer getransformeerd kan worden tot een écht schooltje. Eentje met 4 muren, wat ramen én een dak. Maar nu ben ik aant dromen, zo ver staan we nog niet. Ach, ik zie er zo naar uit om er aan te beginnen.
Buiten de gebrekkige infrastructuur en de stroom van afval naast de koer – rivieren doen hier dienst als vuilnisbelt - beviel het er me wel. Blauwe muren vol hartjes, vakkundig geschilderd door Karen en Lisa, en natuurlijk, dé kindjes. Zij waren er eerst en vooral veel beter aan toe dan deze uit mijn bovenstaande beschrijving, gelukkig voor hen. Natuurlijk kan je ze echter niet vergelijken met een groepje kinderen uit ons Belgische-luxe-landje, maar zij hadden toch hun eigen kleren, voldoende voedsel en een familie om naar terug te keren. Mijn taak zal er uit bestaan om deze kindjes wat engelse les te geven, ze wat bij te brengen over natuur, milieu, gezondheid en andere zaken die voor ons vanzelfsprekend lijken.
En misschien, maar dat zijn momenteel nog maar toekomstplannen, gaan we in de komende maanden er ook voor kunnen zorgen dat de koer getransformeerd kan worden tot een écht schooltje. Eentje met 4 muren, wat ramen én een dak. Maar nu ben ik aant dromen, zo ver staan we nog niet. Ach, ik zie er zo naar uit om er aan te beginnen.
Ge hoort het,ik ga gaan terugkomen met nog
meer wijsheid, bakken meer geduld en nog meer kleur.[1]
Tine
P.s. iedereen dat me een mailtje,
fb-berichtje of wat dan ook gestuurd heeft, een dikke dankuwel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten