Vandam Plastic

“Ooit al het idee gehad dat iets smaakt naar de geur van iets? Zo heb ik ooit iets gegeten dat smaakte naar de geur van vuilnisbelt, wat dat was weet ik al niet meer maar het was alleszinds gene goe. De meeste onder jullie zullen nu denken, “Wat is die Tine hier toch weer allemaal aan’t zeveren”, maar ik ben er zeker van dat enkelen toch weten waar ik het over heb.  Zo vind ik dat die kleine Haribo-bollekes smaken naar parfum of dat de roze Labello smaakt naar de geur van plasticine. Wel, nu heb ik ne nieuwe ontdekt, echt ne goeie: de verse Guatemalteekse tortillas proeven naar de geur van plastic. Echt waar. En ni gewone plastic hé, ma echt zo van dieje goedkope plasticgeur van zo ne Chinese winkel vol schoenen of fake chacossen. Ach, dat went wel”

Jammer, vind ik het. Zo nen blog, da’s alleen maar enkelrichtingsverkeer. Ik smijt hier elke beweging, elke gedachte, op het wereldwijde web en wat krijg ik terug? Nikske. Ik kan niet even op internet gaan om op de hoogte te blijven wat er in jullie hoofden omgaat, ik ben niet meer mee met al de dingen die jullie daar uitsteken in ons belgenland, jullie spannende avonturen of grappige verhalen, ik moet dat allemaal missen. En da vind ik jammer.
Moest ge nu zo iets hebben van “Awel Tine, ik wil da veranderen”, voel u vooral niet geremd! Alsge nu echt zoveel zin zou hebben om een word-documentje vol te kladden met uw gedachten, uwe afgelopen werkdag of wanneer ge welke scheet waar gelaten hebt, doet da dan gewoon en stuur het mij op, ik zal het met veel plezier lezen! 

Bon, dat gezegd zijnde kan ik weer overgaan tot de orde van de dag, Guatemala.
Ik ga nu iets typen ma ge moogt het alleen lezen als ge belooft u geen zorgen te maken, want da is het echt niet waard. Het is natuurlijk niet iets alledaags maar ik ben nu eenmaal een sterke meid en kan dat hier wel aan. Voor jullie het ergste beginnen denken, hier is het: ik ben gisterenavond ge-assgrabed. Lisa en ik waren samen onderweg naar de ‘pubcrawl’(elke maandag vindt dit plaats, het idee is om met zowat met elke jonge toerist in Antigua de leuke cafeetjes te ontdekken onder de leiding van ene local die ons zegt waar te gaan en om het uur gaan we naar een nieuwe plek, waar altijd supergoedkope drank te krijgen is, 50cent voor ne coctail, altijd dolle pret dus!). Alles was okee tot er plots een auto aan de verkeerde kant van’t straat ging rijden en vertraagde vlak naast ons. Natuurlijk dacht ik, “hier is iets niet pluis”, dus ik deed een sprongetje opzij. Maar dat kon de grijpgrage Guatemalteek niet tegenhouden, neen. Zie het voor u, een spookrijdende auto waar de bestuurder met zowat heel zijn bovenlichaam uithangt om in die blanke blonde haar rechterbil te kunnen knijpen. Natuurlijk verschoot ik mij een ongeluk, ik heb zijn hand weggeslagen en ben in’t nederlands beginnen roepen: “Godverdoeme KLOOTZAAAAK!!!!”, natuurlijk kon de desbetreffende bestuurder dit niet verstaan en was hij zo snel als hij verschenen was, ook weer verdwenen.
Lisa en ik waren natuurlijk aangedaan, maar waren tegelijkertijd ook kei hard aan’t lachen, want komaan, da was echt een super absurde situatie. Wij helemaal opgefokt en kwaad onze weg verder gezet, moest er nen andere Guatemalteek besloten hebben iets te dicht bij ons te komen lopen op die moment, t’zou zijnen besten dag ni geweest zijn! Bon, ik ben niet in shock, ik durf nog over ’t straat te lopen, maar kan het gewoon echt nog altijd niet vatten, echt, hoe komtge erbij om even te denken, “Oh vreemde meisjes op’t straat, laat ik even de malsheid van de Belgische konten gaan checken.” Mannekes toch, sommige guatemalteekse jongens... Al ga ik in de toekomst nu toch net iets sneller opteren voor een taxi, maarja, da was om zeven uur, etenstijd begot, wat mij betreft zeker geen tijd om lastig gevallen te worden, als deze tijd al zou bestaan.

Ik heb het ook hier thuis verteld en nu staat Sara altijd op de uitkijk als ik het huis verlaat tot ik veilig en wel de straat uit ben. Echt, ik zou ni graag door haar aangepakt willen worden, die zou zot worden als iemand mij iets aandoet, echt een ‘big moma’ naar mijn hart, heerlijk! Ook op school krijg ik hulp, mijne nieuwe leraar, Benjamin, had, nadat ik mijn verhaal gedaan had, besloten mij aan te leren hoe ik de volgende keer (die er hopelijk niet gaat komen) in het Spaans moet reageren op zo’n situatie. Met het gevolg dat ik dus twee uren les kreeg in ‘Spaans vloeken’, best wel grappig! 

Ik heb daarnet ook mijn tweede aardbeving meegemaakt (allez, eigenlijk mijn derde maar de tweede heb ik niet gevoeld aangezien deze ’s nachts plaatsvond en ik toen diep aan’t slapen was). T’was echt nog zotter dan de eerste vond ik. Het was net pauze in’t school en we zaten buiten op de bankjes in het parkje voor onze school tot ik ineens zag dat mijn koffietas nogal rare bewegingen aan het maken was op die bank. Iedereen keek naar elkaar en dacht “ligt da nu aan een langsrijdende camion of is dit werkelijk weer een bewegende aardbodem?”. De vorige keer was alles terug rustig en kalm vooraleer iedereen goed en wel doorhad wat er werkelijk aan het gebeuren was maar dat was nu dus niet. Het schudden werd harder en ge zag gewoon iedereen en alles bewegen. Echt, ik stond precies op een surfplank, of in een spookhuis, op zo nen bewegende vloer, maar laat staan, gewoon, in nuchtere toestand, met mijn twee voeten, op de aarde. Te bizar. Ik dacht echt dat de grond elke moment uiteen ging scheuren ofzo. Heeel bizar. 

Bon, al het kwaad even op een stokje gezet. Ik heb gisteren voor het eerst in mijn leven een Kolibri gezien. Ik ben verliefd. Da’s zo een mini-beestje, echt, het zou door het leven kunnen gaan als een verklede giga-vlieg ofzo. Ge ziet gewoon een klein kopje met daaronder een bewegend lijfje, want die kunnen zo super lang op één plaatsje blijven zweven. En deze Kolibri kwam da doen, bij een bloemetje op een meter van mij vandaan. Zo’n mooi gezichtje en het prachtigste blauw dat ik ooit gezien heb. Ik ga hier overduidelijk mijn angst voor vogels overwinnen, danku meneer de Kolibri, voor deze openbaring.

Tot horens.

Tine