De Evaluatie

Heerlijk om weer eens te kunnen genieten van één van de geneugten van het leven. “Life is like a box of chocolates”l uidt mijn favoriete slagzin. En als die zogenaamde box dan ook nog eens van Leonidas blijkt te zijn, amaai, dan zitten we al helemaal me goei verrassingen. Jep, dit kan maar één ding betekenen, de mama en de papa zijn in’t land! Lees: goei bier, goei chocolat en nieuw kleren. Yesserdeyesyesyes!
Al ben ik wel wat teleurgesteld: ons papa leest mijnen blog helemaal ni. “Te veel text en ik weet ni waar dak da moet terugvinden”, allez jong, en ik maar denken dat ik toch wel zeker twee grote fans zou hebben en nu blijkt dat er maar één te zijn. Dank aan mama. Of nee, toch niet, ook ons Oma heeft mij laten weten in haar kaartje dat ze er veel plezier aan heeft mijn ‘brieven’ te lezen. Voila sé, speciaal dan voor ons Oma, en misschien ook nog voor een eventueel anoniem geïnteresseerde, een nieuw blogbericht: De Evaluatie. Eat this, daddy!

Maar misschien heeft ons papa toch ook ergens een punt van waarheid en moet ik mijn berichten wat korter maken. Zodat ook de luie lezer nog een kans heeft van dit literair-hoogstaand stukje text te kunnen meegenieten.

Laat ik dan met de deur in huis vallen: het gaat niet goed met mijn familie. Met mijn Guatemalteekse wel te verstaan. Nee, geen paniek, ze zijn nog altijd even lief en het eten is nog altijd even lekker. Maar nu dat de school, APPE, gesloten is (zie blogbericht: een nieuwe wind) krijgt mijn gastgezin geen nieuwe studenten binnen. Net nu het nieuwe schooljaar begonnen is en ze de centjes dubbel en dik kunnen gebruiken voor Estelita’s educatie. Het is zo’n goeie familie maar geeneen school wilt relaties met hun aangaan, omdat (pas op, hier komt de belachelijkste reden ooit): er geen man in huis is. In Guatemala hangt er een gigantische machocultuur waardoor ze denken dat gezinnen zonder man hun plan niet kunnen trekken. Niets is minder waar. Ik heb zo’n sterke vrouwen in mijn gezin en ik word er zo kwaad van, hun geliefden hebben het leven gelaten en zij redden zich perfect! Daarmee hebben wij (Lisa en ik) een facebookpagina gemaakt. Hier proberen we zoveel mogelijk geteugenissen op te krijgen en die link posten we dan op verschillende reisfora. “Wat? Dikke duim voor ons? Jep, dat kan je wel zeggen”. Neem gerust eens een kijkje.

Dan rest mij nog te zeggen: Danku aan iedereen dat er toe heeft bijgedragen die grote rode valies met kleertjes en knuffels  te vullen voor het hospital. Ook een super dikke duim voor jullie, de kindjes zijn u dankbaar. En natuurlijk voor jou, ome Kris, een kus van de juf en een bank vooruit, voor die witte glimlachjes die binnekort op het schooltje gaan rondlopen door al die tandenborsteltjes dat je hebt meegegeven. Merci!

Zo, nu nog één chocolaatje en dan mijn oogjes toe.

Hoogachtend,

 Tine
(en ook een klein beetje mama, maar niet papa, oh nee, kans verkeken jongeheer!)