BESTEMMING
“We doen nekeer zot en we gaan nieuwjaar vieren op een
eiland met wit zand en een blauwe zee”.
En als ik zeg dat ik iets doe, dan doe ik het ook. Twee weken later,
hup, wij met ons twee, met ons gat, in de zon, genietend van de alom aanwezige
zaligheid van Isla Holbox, een bestemming om U tegen te zeggen. We hebben er
eigenlijk vooral niets gedaan (als in: lezen, eten, slapen, feesten en eten). Deugd
dat da kan doen. Wel heb ik een zeer opmerkelijke bevinding gedaan: ik heb
Jezus zijn geheim ontcijferd over hoe hij ‘op water kon lopen’. Besluit: dieje
kon da helemaal ni! Die liep sowieso gewoon over een zandbank, de valsspeler.
Honderden meters zee-inwaarts is de zee opeens maar 4cm diep nimeer, zandbanken
noemen ze da, en die kunnen gigantisch lang zijn, waardoor ge daar dus over
kunt wandelen. “Jezus, ge zijt nimeer alleen, wij hebben da ook gedaan en twas
leuk.” De zee rondom u, wit zand onder u, duizend pelikanen, meeuwen en flamingo’s
overal en in de verte de mangroves (waar we ni mochten gaan wandelen omdat de
krokodillen daar blijkbaar nogal hongerig zijn).
Als we de ‘bestemming ‘meer gaan verfijnen, was deze
eigenlijk Hostel Tribu, op Isla Holbox. Ne super bangelijken hostel. Alles in felle
kleurtjes, giga-keuken, goei bedden, goei douches én veel leuke mensen.
Wederom, veel vriendjes gemaakt. Australiërs, Polen, Amerikanen, Mexicanen,
jong, oud, blank zwart, ... alles zat daar, en da klikte. Wij, de ‘Belgian
Sisters’(echt zot hoe iedereen ons da bleef vragen en wij ons ook ni geneigd
voelden dat te ontkennen), waren daar graag gezien en we hebben ons daar dan
ook goed geamuseerd. Nieuwjaar was één groot feest, jamsessies op’t strand bij
een kampvuurtje, ’s nachts rondsjeezen met golfkarretjes (het enigste
vervoersmiddel op het eiland) en nog veel meer.’The biggest lie on Isla Holbox is: I leave tommorow’. Wij waren
geen uitzondering op deze regel. Moest da nu toch ni juist lukken zeker da wij
onze ferry gemist hadden (jaja Lisa, per ongeluk
uwe sleutel in uwe locker opsluiten net op de moment da we moeten vertrekken).
“Of wij da erg vinden nog een nachtje langer te blijven? Neu, ni echt, boek ons
nog maar eens twee bedden.” De volgende ochtend, als we dan uiteindelijk op de
ferry geraakt waren, waren we allebei best wel wat triest. Zelfs de hits van
Celine Dion en Whitney Houston die luid weerklonken op de boot, konden ons niet
opvrolijken. Maar we hebben niet lang getreurd want de volgende bestemming kwam
eraan: Tulum.
Tulum staat vooral bekend om het tempelcomplex dat het land
van de zee scheidt (jep, zelfs de coverfoto van Lonely Planet Mexico is hier
genomen). Zeer schoon dus en omgeven met een parelwitte kustlijn en palmbomen.
Al zaten we daar in ne shitty hostel, de kokosnoten op het strand, mayaruïnes,
cenotes (= ondergrondse, felblauwe zoetwaterplassen) en onze twee nieuwe Duitse
broers, maakten toch dat we daar een bangelijke tijd gehad hebben. Voor we
naar huis terugkeerden zijn we nog gestopt in Bacalar, een lagune met 7 verschillende
tinten blauw, en ookal hadden we er veel regen, twas de moeite.
Na 14 dagen reizen (ipv de oorspronkelijk bedoelde 5) zag
mijn zwarte t-shirt grijs, droogde ik me meer af met zand dan met handdoek,
werden ondergoed permanent vervangen door bikini ‘s wegens gebrek aan proper en
was het dus wel eens tijd voor onze laatste bestemming, Antigua. Een bed ipv
een buszetel en de ballonnen in mijn kamer met het briefje: “Bienvenida a casa
Tine”, maakte er een leuk thuiskomen van.
Zoals ik reeds voorspeld heb, kunnen we dit onderzoek
besluiten met een gelijkstand. Het onderweg zijn en de bestemming zijn aan
elkaar gewaagd. Maar natuurlijk is het één niet uit te sluiten zonder het ander.
En het is juist deze combinatie dat het totaalpaketje, hét reizen, zo leuk
maakt. Ik kan het wel eeuwig blijven doen en zo zal het waarschijnlijk ook wel
het geval zijn, als ik tenminste niet onder een bus terecht kom en voor de rest
van mijn leven lam wordt ofzo.
Bon, ge snapt wat ik
bedoel.
Adios.
Tine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten