Een onwijs interessante studie (n° 1)

Onderweg zijn, zeggen ze, is belangrijker dan de bestemming. Wel, ik snap van waar ze’t halen. Maar belangrijker? Kweet ni, da is dan misschien ook weer een beetje overdreven. Persoonlijk zou ik eerder opteren voor een gelijkstand ofzo. Beide hebben ze zo hun interessante en iets-minder-interessante kantjes. Laten we even de som op de proef nemen en de vergelijking aangaan in de volgende praktische situatie: “LisTi in Mexico”.

ONDERWEG

Het meest genomen vervoersmiddel in Centraal-Amerika is de bus. Airco op de hoogste stand, roekeloze chauffeurs en impressionante grenstaxen sierden onze heerlijke tocht van Guatemala, via Belize, tot in Mexico. Ookal mogen deze landen elkaar buren noemen, er zijn toch gigantisch verschillen op te merken. Zo zijn de mensen in Mexico bijvoorbeeld opvallend blanker, zijn de auto’s er auto’s (ipv het rondrijdende schroot uit Guatemala) en de huizen zijn er huizen. De Belizianen daarentegen hebben een prachtige donkere huid, zo gelijk goeie chocolade.  De ene helft draagt er een rastamuts en de andere een baseballpet. Ze wonen er in houten spookhuisjes op stelten en het ene wild life reservation wordt afgelost door het andere. Ik wou er zo graag ne krokodil spotten, maar al die uren dat ik met mn hoofd uit het raam hing leverden me slechts  zicht op paarden, geiten en vogels (waarvan die eerste twee hoogstwaarschijnlijk nog niet eens wild waren). Het beeld dat ik had van Jamaica rijmt volledig met wat ik te zien heb gekregen in mijn doortocht door Belize. En tijd om te kijken da we hadden, amaai, me hopen! Voor de afstand van huisje Antigua tot Hostel Holbox moet je ongeveer zo’n 41 uur uitrekenen (da’s lang, héél lang). Normale mensen zouden na twee nachten op een bus met een gezicht tot op de grond aankomen en de persoon met wie ze deze rit een vierkante meter gedeeld hebben niet meer kunnen uitstaan. Maar zoals je al wel doorhebt zou ik mezelf nu niet meteen als normaal bestempelen. Lisa en ik hebben daar nogal een beetje gelachen, vriendjes gemaakt en aan het einde van de rit waren we er zelf verbaasd van dat we zo’n leuke tijd gehad hadden. Mah, zo schoon, al zeg ik het zelf.
                Optie twee om het onderweg-zijn uit te oefenen is de fiets. Ook hier heeft een fiets twee wielen, een stuur en een zadel, niet veel speciaals dus. Al kan zo nekeer sjeezen na een drie-maand-fietsloos-leven wel deugd doen, waardoor ik het toch het melden waard vind.
                Last but not least is er nog de wijze waar je naar mijn mening het op-en-topst mee onderweg kan zijn: hup, die duim omhoog en volledig voor de gratis op bestemming-gewenst aankomen. En het kan al helemaal niet meer stuk wanneer je dan ook nog eens in een auto beland bent waarin de zak Japanese nootjes rijkelijk gedeeld wordt.

Jaja beste lezertjes, jullie hebben het waarschijnlijk al wel door dat ook het onderweg-zijn FUNFUNFUN kan zijn. Het behaalt dan ook een zeer hoge score. Maar nu, ik weet dat het ondraagelijk is, jullie met zo’n  cliff-hanger achter te laten, ben ik mijn PC beu en ga ik hem dichtklappen. Binnekort (of een beetje later) zal ook deel twee op dit stukje webruimte verschijnen.

Ik zal jullie met veel plezier terug verwelkomen.

 Morgen zijn we er weer met meer weer,

Tine.

p.s. Beste meneer/mevrouw de blokker, de dees hier denkt aan u. Enja, ge moogt da persoonlijk pakken.