Diep in de zee

'Time? Check. Orientation? Check. Everyone OK to go down? Check. Check. Check. Check.’
Okeee, daar gaan we, alle lucht uit mijn duikvest en langzaam beginnen we te zakken. GRGGLLL. Woepsie, snorkel uit, regulator in. Klein detail, doch een levensbelangrijk.
De lucht uit m’n tank komt in mijn mond en vervolgens  met het nodige lawaai en duizenden belletjes er weer uit. Oké, alles zit snor.
Poging twee. Ik zak, knijp en blaas in m’n neus, ga dieper en dieper, dat blauwe gat in.
Ik bevind me  in een compleet nieuwe wereld. Eerst en vooral adem ik onder water, niet echt van m’n gewoonte, ma bon, dit went. Tweeds en vooral is alles anders, ma echt alles. Geluiden klinken hol, gigantisch luid en zijn onmogelijk localiseerbaar. Dieptezicht krijgt een andere dimensie en groottes inschatten lijken voor sommige mensen een hele opgave. “Ja Katrien, de haai was werkelijk drie meter en niet 30cm.” En bovenal, ik voel mij ontzettend machtig, sterk en zelfs een beetje een superheld, zovele meters onder de zeespiegel.
Haaien, schildpadden, roggen, ... noem maar op. Kleuren rood, groen, blauw, paars, geel, ... noem maar op. Een lichtspel om U tegen te zeggen!
Gelijk de PADI reclam het zo schoon zegt: “71% of the world is covered with water. Go get your PADI and discover the world.” Een waarheid als een koe.

Hier ben ik weer. Terug van weggeweest. Van waar? Van Nicaragua. Daar ben ik dus niet meer. Ik en de Rugy zijn ondertussen aangekomen in Costa Rica. Ons vorig gezelschap, Kathy, heeft de bende verlaten en een nieuw lid heeft zich toegevoegd, ons Liske, inderdaad, niet zo nieuw.  

Maar bon, nieuwe oorden, nieuwe woorden. 

Wij bevinden ons momenteel in El Silencio. Een boeregat dat z’n naam niet onwaardig is. Zo’n  500-tal bewoners ,1 weg, 1 bar, 1 supermarkt en absoluut geen hol te doen.
Dan moet het ook nog eens lukken dat het we volop in het regenseizoen zitten. Elke namiddag verandert de straat in een rivier. Regen zoals regen hoort te zijn, daar kunnen wij belgen nog iets van leren.
En toch zint het ons hier. Buiten op ons lui gat zitten praktiseren we hier ook wat barmhartige werken. Het dorpje is een soort community en draait grotendeels op zelfvoorzieningen. Zo is er een melkerij, een varkenskot, een kippenboerderij en een opvangcenter voor wilde diertjes.En wij geven hulp waar hulp nodig is.

“Wat doen wij hier zoal?” Vroeg opstaan (heeel vroeg, gem  5u), koeien melken, ondergekakt worden door koeien, aapjes, toekans, papegaaien en giga-ratten eten geven, ons wassen in de waterval, kippen eten geven (lees: aangevallen worden door 200 kippen vanaf ge het kot betreed), paardje rijden en het hoogtepunt tot nu toe: een paard ontdoen van z’n huevos.

“Wat staat er nog op’t program?” Vroeger dan vroeg opstaan (slachten van kiekes start om 3), 200 kiekes slachten dus, de cowgirls uithangen en opzenminst één varken slachten.

Ge hoort het, een waar paradijs voor vegetariërs, JOCHEI!

Adioos bolleboos!

P.s. Kathy, we missen je hoor, Fanneke huilt zichzelf nog dagelijk in slaap. Echte vrienden vergeten elkaar niet.