De vogeltjes fluiten, de zonnestralen banen zich een weg door de spleten hout, naar m'n gezicht. Ik sta op, ga naar't toilet, kijk door het raam en BAM, daar staat gewoonweg een vulkaan. Juist, we zijn nog niet thuis. In zijn volle glorie staat ie daar te staan. Twee flanken, symmetrische perfectie, vergezeld met het nodige slagroomwolkje om de top, Agua.
Ik doe mn kleren aan en ga op straat. Duizenden kasseitjes leiden mij de weg door duizenden huisjes. Huisjes in alle kleuren, gevaarlijk uitstekende raamkozijnen, prachtig houten deuren.
Fonteinen met borsten, weelderige borsten, waar het water in elegante boogjes uitloopt, Antigua.
Ik loop hier niet alleen rond, er zijn hier nog mensjes, afkomstig van Gringoland of andere Westerse contreien, van Guacamoleland of andere Mayaanse contreien. Het is vooral op deze laatste groep dat ik m'n ogen nog eens goed laat vallen. Gevoed door tortilla's, bonen en avocado's, gekleed in felgekleurde stukken stof, vernuftig over elkaar gedraaid, cowboyhoeden, cowboyboots en die lelijke gedrochten van stukken goud in hun tanden gepropt. Ach, een glimlach maakt zoveel goed, Chapinos.
Vreemd toch, hoe we van situatie tot situatie anders naar de dingen gaan gaan kijken. Al zovele maanden ben ik onderworpen aan bovenstaande indrukken, maar als je weet dat dit binnenkort voor een lange tijd niet meer aanwezig gaat zijn, plaats je de zaken toch in een andere context, in een ietwat sentimentelere context. De omgeving wordt al nostalgie, terwijl je er nog levend en wel bijstaat.
Vulkaanachtige landschappen verschuiven zich naar mijn herinneringen en maken plaats voor de aankomende platte, vlakke, Vlaamse, weilanden. Toekans, apen, krokodillen en haaien worden ingeruild voor duiven, paarden, koeien en een goudvis. Maar daarom is dat toch nog zo slecht ni.
Reizigers hier en mensen thuis waarschuwen me voor drastische aanpassingen en depressieve gevoelens. Ja, ik heb een hoge dunk van mezelf, maar ik denk dat bovenstaande niet op mij van toepassing zal zijn. Ik vind mezelf en mijn leven best wel leuk, waar dan ook. Met het naar hier komen ben ik ook gewoon blijven doorademen, blijven doorleven, mijn normale zelf gebleven, ik zie niet in waarom ik bij de terugkomst dan ineens ongelukkig zou moeten zijn. Uiteraard ga ik alles en mijnen Amerikaansen boy hier missen, maar da zou toch stom zijn, helemaal naar de andere kant van de wereld reizen om dan depressief terug te komen. Moest het zo ineen zitten, zou ik al helemaal niet vertrokken zijn! Mijn plan is gewoon doorgaan gelukkig te zijn. Topplan als je't mij vraagt!
Maar alsjeblieft, kom ni af met "En hoe was't, vertel eens iets?". Ik ga da ook ni bij u doen, dus doet da ook ni bij mij. Ik ben bijna een jaar weggeweest. Daar bestaan geen zinnig, eenzinnig antwoord op. "T'was goed." zal dan ook oprecht mijn respons zijn. U bent gewaarschuwd.
België, ik heb zin in u, laat ma komen, ik kan u wel aan.
Tot snel lellebel,
Tine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten